Sri Lanka - door Marc

'Don't trust the other taxidrivers'.

Oké... Maar waarom zou ik jou dan wel vertrouwen, denk ik, terwijl ik rondkijk in zijn smoezelige kantoortje. Ik ga even naar de wc en bedenk na een blik in het keukentje dat ik vriendelijk bedank als hij een kopje thee aanbiedt. We komen er maar niet uit hoe we door Sri Lanka gaan reizen. De bussen rijden gevaarlijk hard en zijn erg oncomfortabel. Het is gebruikelijk om in dit land met taxi's te reizen. Maar nemen we elke keer een aparte taxi, of nemen we een chauffeur, een driver voor de hele reis? Ook gebruikelijke optie in Sri Lanka.

Alleen trekken we dat, de hele dag een mannetje om ons heen? Die ons bovendien naar allerlei plekjes en guesthouses wil brengen waar hij commissie krijgt. We zijn een kneuterfamilie, ik schreef het geloof ik al eerder. Van de andere kant biedt het de mogelijkheid om onderweg te stoppen waar we willen, en om gemakkelijk dagtrips te doen. Het scheelt ook het telkens weer regelen van een taxi.

Deze touroperator doet het gelukkig heel anders. Zijn driver zal haast onzichtbaar zijn, en alleen daar naartoe gaan waar wij naartoe willen. Hij weet bovendien allerlei leuke guesthouses. Eh... had ik niet al vier keer gezegd dat we alle guesthouses zelf al geboekt hebben?

We besluiten om de reis Colombo - Galle in ieder geval los te doen. En ondanks het feit dat de driver erg aardig is, zijn we er na een kwartier uit: losse taxi's.

Onderweg stoppen we bij een turtle farm, op herhaaldelijk aandringen van de driver. Dat wilden we sowieso doen, dus deze keer geen probleem. Bij de turtlefarm stuiten we op een ander fenomeen in Sri Lanka: de donation box. Goh, ik dacht dat ik al entreetickets had betaald.

Buiten de turtle farm word ik ook nog eens voorgesteld aan de baas van de driver. Of we niet voor de hele maand een driver willen huren. We krijgen uiteraard een goede prijs. Pfff...
Had ik het al gezegd: losse taxi's...

In Galle word ik met Koen, Floor en Fien een montessorischool ingetrokken. 'Mijn kinderen zitten ook op de montessori!' roep ik enthousiast.
Boeien.
Snel krijgen we een aantal dingen te zien. 'Kijk, dit hebben we ook bij ons', 'en dit ook!'
Ja, ja.
Nog even de tuin in. Vind ik het niet krap? En zie, het dak is ook in niet al te beste staat. Teleurgesteld stop ik 100 rupee in de schoenendoos.

Pas echt pissig loop ik die middag het strand op, nadat ik even met een oude moslim heb gesproken. Hij vertelt me over de moskee, dat deze door een christelijke architect is gebouwd. Leuk om te horen, ik dacht namelijk dat het gebouw later moskee was geworden. Na nog wat gekeuvel, zegt hij als ik aanstalten maak: 'you can give me small donation'.
Wat?!?
Ik maak me ervan af met een laffe smoes dat ik geen geld bij me heb.

Ik snap het wel, wij zijn rijke toeristen. Maar het maakt me toch argwanend als ik mensen spreek; wil hij wat van me?

Er zijn gelukkig veel uitzonderingen. Zoals in Mirissa, waar we in een guesthouse verblijven dat wordt gerund door een koppel met drie kinderen in dezelfde leeftijd als de onze. Het zijn lieve en slimme mensen en we voelen ons gelijk thuis. Het afscheid is bijna emotioneel.

Fenomeen drie in Sri Lanka, naast de driver en de donation box: Nederlands erfgoed. Verschillende hospitalen, forten, huizen, kerken en musea in Sri Lanka zijn stille getuigen van de Nederlandse periode in de zeventiende en achttiende eeuw. Het sympathiekst is het in een drukke winkelwijk in Colombo gelegen Museum voor de Hollandes, de oude woning van de gouverneur van Ceylon. Het Amsterdams Historisch Museum heeft in de jaren '80 een schilderij geschonken met daarop een uit Ceylon vertrekkende VOC-vloot. De kaartverkoper/conservator/conciërge/directeur/gids is blij dat hij al zijn Nederlandse woordjes weer op ons kan oefenen, 'linnenkast', 'dekenkist', 'waterput'. De kinderen mogen de laden van de kasten opentrekken.

Hij confronteert ons ook met een andere, recentere geschiedenis van Sri Lanka. Zijn vrouw, zijn zoon en een dochter lieten het leven bij de tsunami van 2004. Zijn enige dochter die het overleefde, mist beide benen. Ik dacht bij de tsunami vooral aan Indonesië en Thailand. Maar in Sri Lanka zijn 35.000 mensen omgekomen. Dat wist ik niet, of misschien niet meer. Aan de zuidkust zijn de sporen van de tsunami goed te zien, er staan nog veel verwoeste huizen. We stoppen onderweg ook bij een monument en een tempel ter nagedachtenis aan de ramp.

De driver brengt ons uiteindelijk naar het guesthouse in Galle, in Church Street, vlakbij Leynbaan Street. Galle is een dorp in een Nederlands fort. Het is prachtig, er staat een Nederlands hospitaal en pakhuis, Nederlandse woonhuizen en een Nederlandse Hervormde Kerk.

Gutsend van het zweet lopen Madeleine en ik 's ochtends hard over de vestingwerken. De zon schijnt al medogenloos. Jezus, wat is het heet. Water...

We hebben het hardlopen in Laos weer opgepakt, om in Lissabon met zijn tweetjes een halve marathon te gaan lopen. Het is een fantastische manier om de omgeving te zien. Ik heb over stranden gelopen met zeesterren en pelikanen. Door tropisch regenwoud, dat eindigde bij een gletsjer. Tussen naar zwavel stinkende geisers. Langs de Mekong wanneer de moto's nog stil waren, op weg naar een bergtempel. Gisterochtend ontweken we een leguaan van een meter en sprongen de apen boven ons hoofd. Fantastisch, ondanks dat het in Sri Lanka eigenlijk te warm is om te lopen. Een breed lachende tuktukchauffeur riep het me terecht toe: 'why?!'

Onze run was een mooie afsluiter van Tissa, waar we het hoogtepunt van Sri Lanka tot nu toe te pakken hadden: Yala national park. Ik laat het aan Floor en de foto's om daar meer over te vertellen.