Snorkelen bij Pigeon's Island - door Koen en Marc

Plotseling is hij er, opdoemend vanuit de grijsblauwe leegte. Langzaam voortbewegend, als in een National Geographic-documentaire. Sierlijk, denk ik 's avonds in bed. Op dat moment schiet er iets anders door me heen: 'ik zie hem nu pas, hij heeft me ongetwijfeld al een tijdje in de gaten'.

'Fok', denk ik ook.

Mijn idee dat ik altijd cool ben, nooit in de stress schiet, heb ik bij de geboorte van Floor laten varen. Toch jammer dat het wordt bevestigd. Naar adem happend zwem ik weg. Ik drink ongewild drie liter zeewater, verlies mijn snorkel en haal me open aan het scherpe koraal. Eenmaal op het strand kom ik weer op aarde.

Papa heb je een haai gezien? Ja ik heb een 1.5 meter haai gezien!
Wow vet cool!
Nee! Zegt papa, het was heel eng!

Papa en ik liepen naar het stuk waar haaien zaten en opeens zagen we een vin boven water komen en er kwamen steeds meer haaien van ongeveer 1 meter groot. Vrienden van ons gingen in het water om de haaien te bekijken. En na lang zeuren mocht ik er ook in. Want het mocht eerst niet, omdat mama het gevaarlijk vond.

Ik zwom naar de vrienden toe en zag ook de haaien. Ik vond het heel cool maar ook een beetje eng! Er waren twee soorten haaien een zwart-witte en een grijze. De grijze was het engst omdat die op een haai leek zoals in een film.

We leven nog, Koen en ik; we missen geen armen of benen. Het waren ongetwijfeld onschuldige haaien, maar wat was het spannend, wat was het cool. Toch Koen?

Ja! Heel erg, pap!

Het was een topdag, een van de hoogtepunten van de reis. Vanwege het snorkelen zelf - net zo mooi als in Australië -, maar toch vooral vanwege de haaien.

Achteraf dan.