Jim's Farm - door Marc

'20 jaar bij elkaar, 20 jaar bij elkaar, olé, olé!' Koen, Floor en Fien komen zingend de kamer binnen.

Als kind had ik een lederhose. Op de vraag waarom in godsnaam, antwoordde mijn moeder: 'omdat je daarin van die schattige billetjes had.' Nu ik ze al zingend met zijn drieën naast elkaar in hun onderbroekjes zie staan, begrijp ik haar eindelijk.

Om ons 20-jarige 'huwelijk' luister bij te zetten hebben ze hard gewerkt. Die hele middag ervoor mochten we niet op hun kamer komen. Pièce de résistance is een luchtballon. Koen heeft een armbandje voor zijn moeder gekocht en voor zijn vader een espressokopje met de Sri Lankaanse vlag erop. Wat een lieverd.

Het is niet elke dag 20 jaar geleden dat je je liefde van je leven om 08:00 uur 's ochtends dronken op de pooltafel de eerste zoen geeft. Om dat te vieren hebben we Jim's Farm geboekt. Een prachtig resort op een weelderig begroeide coconut and pepperfarm. De kamers zijn balzalen en het zwembad op de heuvel tussen de palmbomen is fantastisch. Joehoe, dit wordt leuk!!

En toch...

Dat het Franse stel dat aanschuift aan het diner, ons huwelijksdiner, zichzelf introduceert met: 'our English is not very good' is al een veeg teken. Het Britse stel dat ook aanzit is aardig. Punt. De kinderen hebben al gegeten, en eigenlijk vind ik dat jammer. Het wordt een taaie avond.

Als ik 's nachts om half twee wakker schrik van het geblaf van de honden is de toon gezet. Dit komt niet meer goed. Ik lig een paar uur wakker. Als ik eindelijk weer wat indommel, begint om zes uur de bediening met het klaarzetten van de ontbijttafels. Waarom nu al??

Met dikke ogen zit ik aan de ontbijttafel. In tegenstelling tot 20 jaar geleden nu niet van de drank. Niks is meer goed. Het mannetje dat continu om ons heen draalt om een bord in te zetten, of een kop thee in te schenken, irriteert.

De kinderen hebben het geweldig naar hun zin in het zwembad. Mijn steen in mijn maag wordt intussen zwaarder. Is het omdat het per se leuk moest worden op onze huwelijksdag? Of omdat het duur is, en je dus 's nachts geen blaffende honden verwacht? We zijn in Azië tenslotte een stel knieperds geworden. Of balen we ervan dat we 's avonds met anderen aan tafel zitten en niet met onze kinderen?

De druppel volgt die nacht, als er een enorme putlucht uit de badkamer komt. Dit kan echt niet meer. 's Ochtends blazen we de aftocht, het personeel laten we verbouwereerd achter. Twee dagen eerder dan de bedoeling vertrekken we opgelucht naar Sigiriya, waar we een net geopend resort vinden, gerund door een vriendelijke familie, en met een zwembad. Wij blij, kinderen blij.

Twee dagen lang analyseren Madeleine en ik waarom we het niet leuk vonden op Jim's Farm. Waarom, in relatieterminologie, het niets werd tussen ons. We weten het niet. Misschien lagen de verwachtingen gewoon te hoog, hadden we er teveel zin in.

Het hoogtepunt van ons tweede lustrum vindt dus uiteindelijk plaats in Kandy, aan de rand van ons bed: de drie zingende onderbroekjes. Met hun schattige billetjes...