Paarden - door Marc

En ze had er zo'n zin in. Het is tenslotte een paardenmeisje. Om samen met Fien en papa te gaan paardrijden in de ruige natuur van NZ. Maar wat zijn paarden eigenlijk eng. Haar vader is daar al jaren van overtuigd, niet eens zozeer door een mogelijk ontgroeningstrauma, lang geleden. Paarden zijn vooral grote, nerveuze beesten. Zeker als je dat zelf ook een beetje bent. En als je zo'n beest dan niet onder controle hebt, dan moet je halverwege teruglopen. Je vader kan je niet helpen. Die zit hulpeloos op zijn paard. Uiterlijk natuurlijk onbewogen. Gelukkig was er een ander lief paardenmeisje, een van de begeleidsters, die je veilig terugbracht. Laten we het later tijdens de reis nog eens proberen, misschien met wat meer begeleiding.

Floor was echter niet als enige verdrietig. Fien was dat vanavond ook. Tranen met tuiten omdat ze 'de paarden zo mistte'. Hoe anders was haar dag. Aperelaxt op een mak peerd, over heuvels en door rivieren. Want mooi was het. Zag ik later op de foto's.

Deze foto's volgen overigens nog. De iPad mag dan lekker swipen, het is ook een zeer beperkt apparaat, waardoor ik per dag niet meer dan één foto geüploaded krijg. Dat is deze keer dan ook nog eens een foto van het sufste uitje tot nu toe: de below zero icebar in Queenstown. Echt een aanrader als je Aziaat bent en in een bontmuts en met het V-teken op de foto wilt. Maar goed, dat zijn we niet.

Koen schrijft morgen vast over zijn avontuur.