Laos of Cambodja? - door Marc

Laos is prachtig, wat een natuur. Cambodja heeft leuke en vriendelijke mensen.

De natuur van Nieuw-Zeeland was overweldigender. In Australië spraken we meer leuke mensen.

Cambodja lijkt het te winnen van Laos, net zoals de fotofinish in het voordeel van Australië is. Het zijn blijkbaar de mensen die het hem doen. Cambodjanen zijn vriendelijk, vrolijk, zelfverzekerd, energiek en hebben humor. Dit ondanks, of misschien juist dankzij, hun recente, gewelddadige verleden. Als we langsfietsten klonk een constante stroom van susedei's en hello's. De jongens van Rajabori, waar Floor haar verjaardag vierde, maakten de hele tijd grapjes met de kinderen en zongen uit volle borst Happy Birthday.

Laotianen zijn gereserveerder. Ze zijn niet chagrijnig zoals we in het begin dachten, maar vooral terughoudend. Hoewel ik daar van de hoteleigenares op Don Det, onze eerste bestemming, niet zo zeker van ben, zij was wel gewoon chagrijnig. Hij, een Belg, was tenslotte ook een druif.

Die gereserveerdheid maakt dat ze minder vrolijk, zelfverzekerd en vriendelijk overkomen. In Cambodjaanse hotels voelde ik me keer op keer zeer welkom. In Laos denk ik telkens weer: 'sorry dat we hier komen slapen, hoor'. Wat hierbij niet helpt is dat Laotianen geen woord Engels spreken. Toegegeven, ik spreek op 'hallo, bedankt, tien, acht' en 'vijf' geen woord Laotiaans, maar als je in een toeristenrestaurant werkt en het Engelse woord voor rijst niet kent... Dan helpt steeds harder 'gnoe, gnoe' (of zoiets) roepen ook niet. Gelukkig worden we vaak gelogenstraft en blijken Laotianen wel vriendelijk en behulpzaam te zijn, het duurt alleen even.

Relaxt zijn ze ook. Gecombineerd met een wel heel erge kortetermijnplanning kan het eten soms even duren. De lunch van enkele dagen geleden:

- Pancakes with honey 3
- Fruitsalad 1
- Limeshake 2
- Fried morning glory (een soort spinazie) salad 1

Ah, daar komen de pancakes al! Tien minuten later het fruit. En daar vertrekt de bediening om even later met een zakje ijs terug te komen. Oh, die waren voor de limeshakes blijkt tien minuten later. Hé, daar gaat ie weer. Hij is na tien minuten terug met, je gelooft het niet, een zakje morning glory. Het sleutelingrediënt van een nogal bewerkelijke salade, blijkt na zeker twintig minuten. Anderhalf uur na de bestelling hebben we allemaal onze lunch. De eerste shift heeft al bijna weer honger, planningtechnisch is er ruimte voor verbetering. Maar, jezus, wat is die salade lekker. Pittig, zout, zuur, zoet, heerlijk! Ik kan er deze keer hartelijk om lachen.

Geen gezichtsverlies is er nog een. De bestelde mangoshake heb ik nooit gekregen, ondanks de bevestiging van de bestelling. Ik wees het niet aan op de kaart, dus begreep ze het niet. Maar om nu te aan te geven dat je het niet snapt en de menukaart er even bijhalen, nee, dan kun je de mangoshake beter gewoon niet maken. De extra lakens zijn ook nooit gekomen, ondanks dat er speciaal iemand uit het dorp werd bijgehaald om ons verzoek te vertalen.

Snoeihard werken dan? Ook geen deugd. Het feit dat je dit werk elke dag doet is geen reden om na verloop van tijd te zorgen dat de boot wel op tijd vertrekt. De hele boot zit al een dik uur vol met op elkaar gepropte westerlingen als er nog een Laotiaan aan komt kakken. Tja, zij snapt natuurlijk dat die boot echt niet op het afgesproken tijdstip gaat. Dat Madeleine en ik met roodverhitte gezichten om 12:00 uur 's middags tien kilometer gaan hardlopen wordt amusant gadegeslagen. Rare falangs zie je ze (terecht) denken.

Gedrag is natuurlijk cultureel bepaald. Laotianen (boeddhisten, eigenlijk) worden nooit kwaad. Als ik een keer pissig reageer omdat de tuktukchauffeur weer eens geen idee heeft waar hij moet zijn, word ik vol onbegrip aangekeken. In dit soort gevallen word ik niet zozeer met het gedrag van Laotianen geconfronteerd, als wel met dat van mezelf: wat een ontzettende westerling ben ik toch.

Toch, Cambodja wint.

----------------------

Zo, nu is het wel even genoeg met die beschouwende stukjes. Wat hebben we de afgelopen tijd eigenlijk gedaan? In de hoofdstad Vientiane hebben we heerlijke croissants gegeten, veel gefietst en genightmarket, een favoriete bezigheid van de kinderen: nog meer onzin kopen. Gelukkig hanteren we het 'één ding erin, één ding eruit'-principe, waardoor Fien vandaag een van de kamermeisjes, en vermoedelijk moeder van twee dochters, blij heeft gemaakt met 3 barbiepoppen met dertig jurkjes.

In Vang Vieng hebben we op de fiets een indrukwekkende grot bezocht en gezwommen in de Blue Lagoon. Hoogtepunt was de sprong in het water van Koen, van vijf meter hoogte. Omdat Madeleine Koen naar boven had geholpen, moest ze ook. Tot grote hilariteit van alle aanwezige, minstens vijftien jaar jongere, backpackers. De volgende dag hebben we een kanotocht door het karstgebergte gemaakt.

Van Vang Vieng hebben we een misselmakende bochtenrit in een minivan gemaakt naar Nong Khiaw, met een overnachting in Luang Prabang. Omdat we wisten dat het een bochtige weg zou worden en Madeleine en Koen snel wagenziek worden namen we een private taxi. Deze bleek toch niet zo private toen hij onderweg een 'friend' oppikte die, heel verrassend, aan het eind van de rit moest af rekenen. Lastig. We hebben ruimte genoeg in de taxi, er kan makkelijk nog iemand bij, van de andere kant, we betalen niet voor niets veel geld om alleen te zitten. De gevatte oplossing om tegen de 'friend' te zeggen dat hij welkom is in onze afgehuurde minivan, en dus niet hoeft te betalen, komt helaas pas later in ons op.

Vanuit Nong Khiaw hebben we de boot door het karstgebergte genomen naar Muang Ngoi, hoe mooi. Na een overheerlijk lunch hebben we een walk gedaan en Engelse boekjes afgegeven bij het schooltje in een afgelegen dorpje. De kinderen vinden het steeds leuker om lang te lopen. De omgeving was briljant. Ik zei het al: Laos heeft de natuur. Mooier dan Cambodja, indrukwekkender nog dan Nieuw-Zeeland. Denk ik.

Nu zitten we in de minivan naar Luang Prabang. Over een dag of twee bezoeken we de Kuang Si waterval waarover Floor een spreekbeurt heeft voorbereid. Maar morgen eerst maar eens een dagje relaxen aan het zwembad. (En nu een beerlao, ik zweet me kapot.)