Gewoon - door Marc

Met kracht slaat hij, en blijft hij slaan. De bladeren dwarrelen in het rond, als as dat door een vulkaan wordt uitgespuwd. Het stof dat zich tijdens het droge seizoen op de bladeren heeft verzameld waait op. Hij heeft een verbeten trek rond zijn mond, en hoewel hij Laotiaan is - en dus behoort tot de smiling people - kan er even geen lach vanaf. Hij is de bootbestuurder die ons door de zeven kilometer lange grot loodst. Hij mept nog een laatste keer met volle kracht. Dan is de slang dood. Het geelgroene lijft steekt fel af tegen de dorre bladeren.

Slang nummer twee volgt een uur later. Rekenen we de dode slang uit Pakse mee, dan brengt hij het officiële cijfer op drie. Ik loop samen met Fien door de bladeren naar de Songthaew die ons terugbrengt naar onze bungalowtjes als een bruine slang van ons weg schiet. Zonder blauw jurkje dit keer. Het is een ongevaarlijk exemplaar volgens onze chauffeur, die redelijk Engels spreekt (vergeleken met de andere Laotianen althans, voor dertig jaar Minnesota is zijn Engels weer vrij mager).

Toch: loop op de paden en niet door de bladeren blijkt een zinnig advies. Het advies is er niet alleen vanwege slangen, maar ook vanwege mijnen en clusterbommen, die in veel gebieden in Cambodja en Laos liggen. Het zijn overblijfselen van de Rode Khmerperiode en de Vietnamoorlog. Op het Bolavènplateau zijn vorig jaar nog twee mensen omgekomen doordat ze op een mijn stapte. Het is de reden waarom wij daar met een gids liepen.

Koen en ik hebben het 's avonds over de slangen wanneer we het stof van de dag onder de douche van ons afspoelen. In Australië waren we in het begin bang voor slangen, spinnen, krokodillen, noem maar op. Nu is het eigenlijk geen issue meer, terwijl de dreiging hier misschien reëler is.

Het is soort van gewoon geworden om hier te zijn.

Fien vertelt mij 's ochtends haar droom. Waar de droom over ging weet ik niet meer, er was iets met een winkel. Ik vraag haar waar ze was in haar droom, hoe de winkel eruit zag. 'Gewoon, in Laos', zegt ze, waarna ze een stoffig winkeltje beschrijft waarvan we er al zoveel hebben gezien.

Nog meer voorbeelden van dingen die gewoon zijn geworden? Dat het eten goedkoop is, dat vind ik nu gewoon. Zo gewoon zelfs dat als Laap vier Euro kost, terwijl het normaal voor drie Euro op de menukaart staat, ik het al belachelijk vind. Ik eet het, het heeft ook geen enkele invloed op ons dagbudget, maar ik denk de hele maaltijd: 'goh, wel duur hier'.

We worden af en toe afgezet, zo ook een paar dagen geleden. We gaan zwemmen bij een hotel in Vientiane. Onze fietsen moeten we aan de zijkant van het hotel parkeren. Wanneer de parkeerwachters ons 15.000 kip in rekening brengen, geloof ik daar niets van, we zijn immers betalende zwembadgasten. Na mijn beklag bij de receptie krijg ik mijn geld terug en duizendmaal excuses, de parkeerwacht 'will be punished'. Hmm.........
Als we onze fietsen ophalen zit er een andere parkeerwacht.
Shit, heb ik er nu voor gezorgd dat die gast zijn baan verliest? Om anderhalve Euro? Het is toch gewoon dat je als toerist soms teveel betaalt, hij heeft toch ook een gezin? Eikel die ik er ben.

Toch is het niet altijd gewoon. Eerder deze week zijn we op zoek naar een waterval. We zijn op de fiets, het is al aan de late kant. De waterval is linksaf, nog drie kilometer. We hebben geen gids nodig, wat de Lonely Planet ook beweert. We volgen het pad op de fiets tot er teveel rotsen liggen en we te voet verder moeten. Het pad is in de jungle lastig te vinden: 'jongens, ik loop een stuk vooruit'.

Wat veel geluiden om me heen. Is dit nog steeds het pad? Zit hier niet ook de Aziatische tijger, zeldzaam weliswaar, maar met een kans hem tegen het lijf te lopen? Van tegenkomen zal geen sprake zijn, hij besluipt me natuurlijk vanachter. Viel daar iets? Hoe ver zou het nog zijn, ik ben al even onderweg. Hadden we nou een gids nodig vanwege clusterbommen? Misschien zijn Madeleine en de kids wel ongerust. Ach, zo interessant is die waterval waarschijnlijk niet.

'Papa, waar was je!' brengen drie snikkende kinderen tegelijk uit. 'Jongens, kom op, niets aan de hand! Papa liep even een stukje vooruit in het bos. Heel gewoon. Kom, we gaan.'