Thermal wonderland etc. - door Marc

Geel water, rood water, groen, grijs en lila water. En dan kokend heet. Wai-O-Tapu betekent in het Maori niet voor niets 'heilig water'. De Kiwi's noemen het 'thermal wonderland'. Komt ook in de buurt. Het is in ieder geval erg indrukwekkend. Op fjorden na was veel in NZ - besneeuwde bergen, gletsjers, regenwouden, 'gouden' stranden, rotsformaties in zee, noem maar op - niet nieuw. Maar dit soort waters en geisers heb ik niet eerder gezien (of geroken). Het is prachtig, maar ook bevreemdend. Als ik een rechtbankfilm zou regisseren waarbij een eenzame advocaat het opneemt tegen een machtige chemische fabriek, dan zou ik Pieter vragen de resultaten van het dumpen van chemisch afval hier te filmen. Hoe dan ook, het is een van de hoogtepunten van NZ.

We zijn alweer een paar dagen op het noordereiland. De laatste dagen op het zuidereiland en de eerste dagen hier, verliepen anders dan gepland. Dat kwam vooral doordat Madeleine al tijd kaakpijn had. Aanvankelijk dacht ze aan een bijholteontsteking of een verrekte of ontstoken kaakspier, maar een bezoek aan een tandarts leverde een getrokken tand met megagat op, een provisorisch gevuld gaatje om een wortelkanaalbehandeling tegen te gaan en een dringend advies om zo snel mogelijk een volgende tandartsafspraak te maken. Deze afspraak, in Wellington, had nog eens twee gevulde gaten tot gevolg, waarbij het voor één tand geen dag langer had moeten duren, anders was deze ook getrokken. Met dank aan de tandarts in Nederland, die Madeleine juist voorafgaand aan onze reis nog had bezocht. In ieder geval kan ze na twee weken weer lachen en pijnloos door het leven. Ook hoeft ze haar kaak(spier) niet meer te ontspannen waardoor ze constant op haar pasfoto leek. Op deze foto, gemaakt vlak nadat je niet meer mocht lachen op pasfoto's, probeert ze dat toch te doen, maar dan met haar ogen. Het resultaat is er niet helemaal naar. Het resultaat is eerder een most wanted-aanplakbiljet uit het Wilde Westen waarop Marylou Mae je aanstaart nadat ze zojuist haar man met een ijspriem om het leven heeft gebracht. Maar goed, het gaat weer goed met Madeleine en het megagat is te bewonderen in het fotoalbum van NZ.

Kerst was erg leuk. Na een ontbijt in de bloedhete zon zijn we over de Forgotten World Highway naar Waitomo Caves gereden. Een prachtige rit waarbij de kinderen veel grappen maakten over Lala en Tinkywinky. Het is een landschap met een hoog Teletubbiesgehalte. Alleen een irritant baby in de zon ontbrak. Halverwege reden we door een groot stuk regenwoud en eerder hadden we zicht op twee boven alles uittorende vulkanen. Dat is een van de mooie facetten van NZ: het landschap dat telkens en vaak radicaal vandert. Op het noordereiland, en nog meer op het zuidereiland. 

Ondanks de pracht van de rit, was hij vooral ook zwaar. Door de afstand en door de vele bochten. Hierdoor ligt het tempo laag en worden Koen en Madeleine, en in mindere mate ook Floor en Fien, misselijk. Maar wat een karakter hebben de kids, zelfs na zeven uur bijna non-stop in de auto vliegen ze elkaar niet in de haren. Zoals Floor deze week ook zei: 'thuis hebben we veel vaker ruzie en hier spelen we zo leuk met elkaar'. Ze zijn inderdaad vrij veel op elkaar aangewezen en het lijkt erop dat het nu al de onderlinge band enorm versterkt heeft.

Het hoogtepunt van de eerste kerstdag was de gezamenlijke bereiding (en het opeten) van het kerstdiner. Het aantal gangen was ingekort door de lange rit. Maar de door Floor bedachte eerste gang van gebakken garnalen met roze saus was erg lekker. De eigenlijk voor na kerst bestemde varkensworsten met venkel en pitabroodjes werden door Koen voorzien van een mosterdsaus. Het was lekker en vooral gezellig, 'wat is samen koken toch leuk, pap!' en een nieuwe kerstdinertraditie is ontstaan: we hebben allemaal gespeecht over wat voor ons (het afgelopen jaar) belangrijk was. Het kerstdiner kon nog net buiten plaatshebben voordat we ook hier Oud-Hollandsch kerstweer kregen: miezer.

De eerste gang op tweede kerstdag was bedacht en werd gemaakt door Koen en Fien: garlic bread. En dan niet Kiwi of Aussie style, maar op zijn Spaans: brood ingewreven met knoflook en tomaat en besprenkeld met olijfolie. Heerlijk. Na tonijn en zalm op zijn Japans heeft ieder zijn eigen wens zelf gebakken: Koen kip, Floor zalm en Fien worstjes. Madeleine en ik hadden vis met een niet te onthouden Maorinaam. Het hoogtepunt was het toetje, slagroom bestrooid met kruim van oreokoekjes (klinkt Amerikaans, maar gejat uit een sterrenrestaurant) en aardbeien gedipt in chocolade met zoutvlokken. Ook weer met zijn allen bereid. En dat was vooral het leuke aan beide kerstdiners: het samen maken. Zoals we het nog steeds super vinden om constant met zijn vijven te zijn. Ik had dat niet verwacht, en Madeleine en ik hebben het daar van tevoren ook over gehad, maar geen van allen hebben we de behoefte om eens een dag op onszelf te zijn. Op de tandproblemen van Madeleine na loopt de reis vlekkeloos. Na drie maanden Australië en NZ hebben we bovendien erg veel zin in Azië. We zullen onze camper missen, maar hebben ook veel zin in een nieuwe manier van reizen, in een heel ander omgeving bovendien. Maar goed, nog minder dan een week en dan gaan we!