Homestay - door Marc
28 januari 2013 - Kâmpóng Cham, Cambodja
Whoaaa!! Een koude plens water gutst over haar magere lichaampje. Het water komt uit een grote ton. Het water voor de wc komt uit een kleine ton. Floor vindt het fantastisch. Twee dagen lang horen we: 'nee, ik ben nu aan de beurt, ik mag doorspoelen!' We staan in de douche, een bamboehutje waarin we ons opfrissen na een warme wandeltocht door de lotus- en de rijstvelden.
We logeren twee nachten bij Don en Kheang. Don is Amerikaans en woont al zestien jaar in Cambodja. Kheang is opgegroeid in het dorp waar we zijn. Ze hebben twee kinderen: Ra en Na, even oud als Koen en Floor. Het zijn drie intensieve dagen, vooral door het ontbreken van elektriciteit en de overvloed aan weddingherrie. Ik lig te zweten in een klamboe. Naast me het rustig ademende lichaampje van Fien. Ik word nauwlettend in de gaten gehouden door een megaspin. Precies boven mij, klaar om aan te vallen.
Kheang is een lief mens. Ze laat ons haar dorp zien tijdens een fietstocht en we spreken haar moeder over de periode van de Rode Khmer. Ze kookt heerlijk. Don is een slimme vent van 68 die Khmer, Duits en Roemeens spreekt. Hij heeft jaren in Duitsland gewoond. Nu woont hij in een klein boerendorpje met als enige bezit een moto. Hij is ontevreden over het onderwijs, de economie en het politieke systeem van Cambodja. Amerika zal hij nooit meer zien, daarvoor is geen geld. Hij heeft een rotleven. Zo denk ik erover, en ik denk hijzelf ook.
We spreken ook twee leraren. Don heeft een punt wat betreft de staat van het onderwijs. En we zien veel kinderen. Een meisje van tien bijvoorbeeld dat voor haar vier jongere broertjes en zusjes zorgt omdat haar ouders in Thailand werken. Ze lijkt wel zeven. Soms gaat ze naar school. Haar jongste babybroertje gaat dan mee. We worstelen met de ellende die we zien. Geld geven is geen oplossing. Maar wat dan wel? Kheang weet het ook niet.
Koen, Floor en Fien genieten van het eten. Van de viscurry en de zoetzure kip. Koen neemt als ontbijt fried rice. Ze spelen schooltje met Ra en Na, waarbij Koen op het whiteboard in het Engels uitlegt hoe je moet poepen. Zijn humor vertoont al jaren een constante.
Het is waardevol, leerzaam en gezellig. Maar na drie dagen genieten Madeleine en ik ervan dat we weer met zijn vijven zijn. Wat zijn we toch een kneuterige klitfamilie.
We logeren twee nachten bij Don en Kheang. Don is Amerikaans en woont al zestien jaar in Cambodja. Kheang is opgegroeid in het dorp waar we zijn. Ze hebben twee kinderen: Ra en Na, even oud als Koen en Floor. Het zijn drie intensieve dagen, vooral door het ontbreken van elektriciteit en de overvloed aan weddingherrie. Ik lig te zweten in een klamboe. Naast me het rustig ademende lichaampje van Fien. Ik word nauwlettend in de gaten gehouden door een megaspin. Precies boven mij, klaar om aan te vallen.
Kheang is een lief mens. Ze laat ons haar dorp zien tijdens een fietstocht en we spreken haar moeder over de periode van de Rode Khmer. Ze kookt heerlijk. Don is een slimme vent van 68 die Khmer, Duits en Roemeens spreekt. Hij heeft jaren in Duitsland gewoond. Nu woont hij in een klein boerendorpje met als enige bezit een moto. Hij is ontevreden over het onderwijs, de economie en het politieke systeem van Cambodja. Amerika zal hij nooit meer zien, daarvoor is geen geld. Hij heeft een rotleven. Zo denk ik erover, en ik denk hijzelf ook.
We spreken ook twee leraren. Don heeft een punt wat betreft de staat van het onderwijs. En we zien veel kinderen. Een meisje van tien bijvoorbeeld dat voor haar vier jongere broertjes en zusjes zorgt omdat haar ouders in Thailand werken. Ze lijkt wel zeven. Soms gaat ze naar school. Haar jongste babybroertje gaat dan mee. We worstelen met de ellende die we zien. Geld geven is geen oplossing. Maar wat dan wel? Kheang weet het ook niet.
Koen, Floor en Fien genieten van het eten. Van de viscurry en de zoetzure kip. Koen neemt als ontbijt fried rice. Ze spelen schooltje met Ra en Na, waarbij Koen op het whiteboard in het Engels uitlegt hoe je moet poepen. Zijn humor vertoont al jaren een constante.
Het is waardevol, leerzaam en gezellig. Maar na drie dagen genieten Madeleine en ik ervan dat we weer met zijn vijven zijn. Wat zijn we toch een kneuterige klitfamilie.
Ben tenslotte je peettante :-)